George Carlin, legenda amerykańskiej komedii scenicznej, w jednym ze swych monologów naśmiewał się z skonkretyzowania „świętość życia”, pytając, czy ażeby owej świętości nie sankcjonuje bóg – wiodąca przyczyna śmierci na świecie. Po seansie „Cristiada” Deana Wrighta, opowieści o meksykańskich katolikach, którzy w latach 20. minionego wieku chwycili za broń, ażeby bronić swego prawa do wiary, jego pytanie wydaje się jeszcze bardziej zasadne. Bo meksykański obraz to obraz triumfalistyczny, zbudowany z uproszczeń i pełen patosu.
Dean Wright, ktry „Cristiadą” debiutuje jako reżyser, przez lata był specjalistą od efektów specjalnych. Ożywiał superbohaterów i czynił efektownymi ekranowe pojedynki bardzo dobra i zła. Pracował w ten sposób wystarczająco długo, ażeby poznać niebagatelnych osób z filmowej branży, ale także dość długo, ażeby przesiąknąć mitologią nadczłowieka, na której ufundowane jest heroiczne kino. W „Cristiadzie” w pełni korzysta ze własnych doświadczeń: na planie udało mu się zebrać w rzeczywistości duże nazwiska (muzykę napisał mu James Horner) i śmietankę latynosko-amerykańskiego aktorstwa, niemniej jednak Wright opowiada tak, jakby z historycznego fresku o dziejach Meksyku chciał zrobić kolejną część „Avengersw”. W trakcie gdy źli żołnierze wypruwają przeciw bohaterom pełne magazynki, pojedyncze kule dzielnych partyzantów sieją spustoszenie w szeregach wroga. Wiadomo – „Pan Bg kule nosi”.