Grunty niespoiste czyli sypkie, to żwiry (w projektach i na mapach oznaczane symbolem Ż), pospółki (Po), piaski grubo, średnio- i drobnoziarniste (Pr, Ps, Pd) oraz piaski pylaste (Pπ).
Taki podział ze względu na wielkość uziarnienia ma sens, ponieważ najczęściej im grubsza frakcja, tym większa nośność (wytrzymałość) gruntu. Drugą istotną dla projektanta cechą gruntów jest tzw. stopień zagęszczenia ID – im wyższa jego wartość, tym grunt lepiej nadaje się do celów budowlanych, bo mniej jest pustych przestrzeni pomiędzy poszczególnymi ziarnami.
Łatwo to zaobserwować np. na plaży: w ciepły, słoneczny dzień nogi na pewno będą się zapadały w piasku (czyli gruncie), ale po sztormie ten sam piasek będzie tak twardy że można po nim jeździć zwykłym samochodem (a nie tylko terenowym).
Rozróżnia się następujące stany gruntu:
- luźny ID = 0,33;
- średnio zagęszczony 0, 33 < ID = 0, 67;
- zagęszczony 0,67 < ID = 0,80;
- bardzo zagęszczony ID > 0,80.
Trzecim ważnym parametrem gruntów niespoistych jest stopień wilgotności oznaczany symbolem Sr – określa stosunek objętości wody w gruncie do objętości porów. Do fundamentowania najlepsze są grunty wilgotne (0,4 < Sr = 0,8). To dość oczywiste, bo chyba każdy stawiał babki lub zamki z piasku i wie, że dopóki piasek (czyli grunt) był mokry, to te budowle zachowywały swój kształt, a gdy wysechł, zostały zniszczone przez wiatr. Natomiast grunty nawodnione (0,8 < Sr = 1) nie są korzystne, ponieważ mają małą nośność (skrajnym przypadkiem jest tzw. kurzawka), a w przypadku zamarznięcia wody mogą zwiększać swoją objętość.