Grunty spoiste to ił (I), ił piaszczysty (Ip) i pylasty (Iπ), glina (G), glina piaszczysta (Gp), pylasta (Gπ), zwięzła (Gz), piaszczysta zwięzła (Gpz), pylasta zwięzła (Gπz), piasek gliniasty (Pg), pył (π) oraz pył piaszczysty (πp). Podstawowy parametr określający przydatność gruntu do celów budowlanych to tzw. stopień plastyczności IL– najlepiej, żeby jego wartość była mniejsza od 0, 25, bo to oznacza stosunkowo niewielką zawartość wody w gruncie.
Pamiętajmy bowiem, że z wysuszonych na słońcu glinianych cegieł Asyryjczycy zbudowali wieżę w Babilonie (wtedy najwyższą budowlę na świecie), a z plastycznej gliny (zawierającej duże ilości wody) garncarz formuje naczynia – a na takiej na pewno nie da się niczego zbudować.
Rozróżnia się następujące stany gruntów spoistych:
- zwarty IL < 0;
- półzwarty IL = 0;
- twardoplastyczny 0 < IL = 0,25;
- plastyczny 0,25< IL = 0,50;
- miękkoplastyczny 0,50 < IL = 1,00;
- płynny IL > 1.
Grunty te dzieli się również wg wskaźnika plastyczności IP wskazującego, ile wody wchłonie grunt przy przejściu ze stanu półzwartego w płynny. Wskazane jest, żeby IP > 10, bo to oznacza grunt przynajmniej średnio spoisty, czyli nadający się do celów budowlanych. Oczywiście, projektantowi potrzebnych jest znacznie więcej parametrów technicznych, jak choćby wilgotność, spójność, czy kąt tarcia wewnętrznego gruntu, ale inwestor tej wiedzy i tak do niczego nie mógłby wykorzystać.